ایرج کابلی رفت

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد * به وداعی دل غم‌دیده ما شاد نکرد

کابلی یک ستاره بود، ستاره‌ای که خوش درخشید ولی «دولت مستعجل» بود. مرگ زودهنگام کابلی به غروب شتاب‌زده ستاره­ای درخشان می‌ماند. پرتوی که در طول حیاتش از او ساطع می‌شد، گره بسیاری از ندانسته‌ها را بر ما گشود. او عاشق گذشته و حال زبان و خط فارسی بود. همین چندی پیش بود که برای اصلاح خط فارسی فراخوان داده بود، و نیز همین چندی پیش بود که کتاب سترگ و گران‌سنگ «دستور جامع زبان اوستا» را (در انتشارات فرهنگ معاصر) منتشر کرد که گمان نمی‌کنم تا سال‌های سال نظیری پیدا کند. کابلی در وزن شعر فارسی ایده‌های درخشان داشت. او به فناوری­ جدید احاطه داشت و از آن برای نشر نظرات خود استفاده می‌کرد.

ایرج کابلی گذشته از جنبه‌های علمی، انسانی پارسا و وفادار بود. از ارکان اصلی کانون نویسندگان به شمار می‌رفت و در دوستی ثابت‌قدم و قابل اعتماد بود.

افسوس که در رفتن شتاب کرد. اگر اندکی بیشتر درنگ کرده بود او را در این سفر همراهی می‌کردم. اکنون هم به این دلخوش‌ام که به‌زودی به او خواهم پیوست.

درگذشت ایرج کابلی را که به مانند غروب کردن یک ستاره است به جامعه علمی ایران، کانون نویسندگان، دوستان و خانواده محترم او تسلیت می‌گویم.

صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را * تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

محمدرضا باطنی