عنوان:نقشِ زبانِ علم در تشدید بحران های محیطی از منظر زبان شناسیِ زیست محیطی (شادی شاه ناصری)

چکیده

بر سرِ راهِ درکِ انسان از واقعیاتِ جهانِ خارج، فیلترهایی وجود دارد که بی­شک زبان یکی از مهم­ترینِ آن­ها محسوب می­شود. به­عبارتی؛ زبان، ابزاری قدرتمند است که به درجاتی به تفکر، شناخت و درنهایت رفتار فرد در جامعه شکل می­دهد. از آن­رو است که چاولا (1991) ریشۀ بحران­های محیطِ زیست را در زبان می­یابد.

جستار حاضر ، برآن است تا ضمن معرفی زبان­شناسیِ زیست­محیطی به­عنوانِ یکی از جدیدترین حوزه­های مطالعاتی در عرصۀ مطالعاتِ نوینِ زبان­شناختی، نارسایی­های زبان علم را در نمودِ پدیده­ها و وقایعِ زیست­محیطی در دو سطحِ واژگانی و دستوری مورد ارزیابی و تحلیل قرار دهد.

از این­رو، نمونه مقالاتِ روزنامه­های فارسی­زبان در حوزه موضوعیِ محیطِ زیست انتخاب و درقالبِ انگارۀ زبان­شناسیِ زیست­محیطی بررسی شدند. تحلیل کمّی و کیفی داده­ها حاکی از بسامد بالای واژگانِ تخصصی و حُسن تعبیر درحوزۀ واژگانی و ساخت مجهول و شرطیِ غیرواقعی درحوزۀ دستوری داشتند مضاف براین­که دو مقولۀ ضمایر شخصی و زمان، در پیرنگِ گفتمانِ علمیِ نمونه­ها، نمودی پنهان نشان ­دادند.
کلیدواژه­ها: زبان­شناسیِ زیست­محیطی، اصطلاحاتِ علمی، حُسن­تعبیر، مجهول.