در اسفندماه گذشته یکی دیگر از چهرههای درخشان جامعة زبانشناسی ایران به خاموشی گرایید. شادروان دکتر بهنام خانخلیلی زبانشناسی تیزبین و نکتهسنج، زباندانی آگاه و مسلط به چندین زبان و مترجمی توانا بود. ظرافت طبع و هوش سرشار وی در آثار ترجمهای و فعالیتهای واژهگزینیاش آشکارا دیده میشود. روحی لطیف، ذهنی خلاق و استعداد شگفت انگیزی در توصیف طنزآمیز پدیدهها و وقایع داشت. روحیه قوی و مثبتش به وی توان مبارزه طولانی با بیماری جانکاه را میداد. و همین روحیة مثبت در رابطة گرم و صمیمانة وی با همکاران و دوستانش نیز متجلی بود به گونهایکه هریک از آنان خاطرههایی بس شیرین و انسانی از وی باخود دارند.
یادش گرامی و روانش شاد.