چکیده
در این پژوهش در بر آنیم که نشان دهیم روشِ متعارفِ کتابهای دستورِ زبانِ فارسی در ارائۀ معانیِ حروفِ اضافۀ زبانِ فارسی، تنها محدود به فهرست کردن کاربردهای آنهاست بدونِ آنکه از ارتباط میان آنها و برانگیختگیِ معانی گفتگویی به میان آید. این پژوهش روشِ کفایتمندتر را معرفی میکند که بر پایه یک شبکۀ معنایی مبتنی بر شباهتهای خانوادگیِ نوعِ نخستمحور شکل گرفته است و روابطِ مفهومیِ میان این معانی را نیز ظاهر میسازد. در نتیجه این تصور را که معانیِ حروف اضافه کاملا دلبخواهی هستند، رد میکند.
کلیدواژهها: معناشناسیِ شناختی، حروف اضافۀ مکانی، حرف اضافۀ (از).