عنوان:جانداری و بی‌جانی در گویش‌های ایرانی (ایران کلباسی)

مقدمه

زبانها ویژگی‌های مصادیق جهان بیرون را به نحو متفاوتی در خود منعکس می‌کنند؛ برای مثال، مقولة شخص، شمار، زمان و نمود فعل یا حالت و جنس اسم در زبان‌های مختلف به صورت‌های متفاوت بیان می‌شود. یکی دیگر از این مقولات، ویژگی جانداری است که زبان‌ها توجه کمتری به بیان آن دارند. این خصوصیت در تعدادی از گویش‌های ایرانی وجود دارد که موضوع بحث این مقاله است.